Wyróżniamy kilka rodzajów ran przewlekłych. Najczęściej występują one jako owrzodzenia żylne kończyn dolnych, czyli m.in. owrzodzenia żylne goleni, owrzodzenia tętnicze, owrzodzenia tętniczo-żylne i stopa cukrzycowa. Do innych ran przewlekłych zaliczamy również odleżyny i odparzenia – powierzchniowe i głębokie.
O przewlekłym charakterze ran mówimy, gdy utrzymują się one dłużej niż 6-8 tygodni i pojawiają się trudności w gojeniu (lub zupełnie nie chcą się goić).
Jak i dlaczego należy leczyć rany przewlekłe?
Rany przewlekłe, podobnie jak każdy inny charakter ran, powinny być w odpowiedni sposób leczone. Jeśli nie podejmiemy stosownego leczenia, mogą pojawić się poważniejsze powikłania. Nieleczone lub niewłaściwie leczone rany mogą powiększać się, niekiedy dochodzi do ich zakażeń. Szczególnie stopa cukrzycowa wymaga specjalistycznej opieki, składającej się nie tylko z leczenia miejscowego i farmakologicznego, ale i fachowej pomocy pielęgniarskiej. W innym przypadku może dojść nawet do amputacji.
Rany przewlekłe powinny być leczone z zastosowaniem specjalistycznych opatrunków na rany przewlekłe. Istnieje kilka rodzajów opatrunków, które różnią się składem, budową, wielkością i sposobem działania. Ich głównym celem jest wspomaganie procesu gojenia, ale mogą też wykazywać szereg innych właściwości, np. absorpcyjne, sekwestracyjne, bakteriobójcze itd. Lekarz dostosowuje odpowiedni opatrunek (lub preparat o działaniu zbliżonym do opatrunków) adekwatnie do fazy gojenia rany, głębokości uszkodzenia tkanek, specyfiki wysięku, stopnia zakażenia itd.
Codzienna pielęgnacja ran przewlekłych
Pacjenci z ranami przewlekłymi powinni w szczególny sposób dbać o odpowiednią pielęgnację. Zwykle już na etapie hospitalizacji pacjent jest edukowany w tym zakresie. Pielęgniarka w szpitalu lub przychodni powinna poinstruować chorego, w jaki sposób należy dbać o codzienną higienę i pielęgnację.
W bardzo wielu przypadkach o rany przewlekłe chorego powinna dbać pielęgniarka, która posiada specjalistyczną wiedzę z zakresu pielęgnacji skóry wokół rany, zmiany opatrunków, zakładania kompresji, stosowania odpowiednich preparatów wspomagających leczenie itd. Taką wiedzę i umiejętności posiadają m.in. pielęgniarki środowiskowe.
Chorzy, ich opiekunowie i rodzina powinni przede wszystkim zwracać szczególną uwagę na higienę. Nie można dopuścić do przenoszenia bakterii na chorego czy na innych członków rodziny. Ważne jest również prawidłowe odżywianie chorego. Jego dieta powinna składać się z odpowiedniej ilości produktów białkowych, witamin i mikroelementów.
