Argosulfan – co to takiego?

Argosulfan to lek o charakterze przeciwbakteryjnym, zawierający jako substancję aktywną sól srebrową sulfatiazolu. Stosuje się go zewnętrznie, miejscowo w przypadku wystąpienia przewlekłych owrzodzeń podudzi, w leczeniu odleżyn oraz przy pielęgnacji oparzeń, także o charakterze popromiennym. Jako, że ma działanie antyseptyczne, zapewnia ranie odpowiednią wilgotność i przyspiesza gojenie się ran, może być również z powodzeniem wykorzystywany do leczenia objawów herpesu, czyli cieszących się złą sławą opryszczki, ospy wietrznej i półpaśca. Połączenie jonów srebra i sulfonamidu zapewnia lekowi dużą skuteczność, dzięki czemu hamuje on wzrost i podział bakterii, wirusów i grzybów. Substancja cechuje się także dobrą stabilnością, przez co z łatwością utrzymuje się na pokrytych nią ranach. Dawkę i częstotliwość stosowania tego leku ustala lekarz, przeważnie jest to dwa razy dziennie, nakładane w warstwie około 2-3 mm przy pomocy gazy. Aplikuje się go bezpośrednio na ranę, którą można, ale nie trzeba przykryć opatrunkiem. Nie należy jednak stosować Argosulfanu zbyt długo, powoduje objawy uczuleniowe. Przeciwwskazaniami do użycia są (oczywiście) uczulenie na którykolwiek ze składników leku, przede wszystkim na sulfonamidy oraz zaburzenia w pracy nerek i wątroby. Nie powinno się używać Argosulfanu w ciąży oraz w okresie karmienia piersią, nie stosować także u dzieci poniżej drugiego miesiąca życia.

Oparzenia – leczenie TIAB

W leczeniu oparzeń I i II stopnia oraz opisanych powyżej dolegliwości można pomocniczo stosować również inne substancje zawierające związki srebra, ale znacznie mniej niż Argosulfan alergenne. Jedną z nich jest opatentowana cząsteczka TIAB. Jest to związek, w którym jony srebra Ag⁺ połączone są wiązaniami kowalencyjnymi z cząsteczką tytanu, wskutek czego TIAB ma silne działanie bakteriobójcze i wirusobójcze, powodując istotne obniżenie żywotności drobnoustrojów chorobotwórczych w aplikowanym miejscu. Kompleks TIAB jest aktywnym składnikiem kremu Argotiab. Pomaga on powstrzymać kolonizację rany przez bakterie lub grzyby, zaś składniki wypełniające (m.in. kaolin, kwas hialuronowy, glikol propylenowy, dimetikon) tworzą środowisko przyjazne spontanicznemu gojeniu się rany, zapewniając właściwe jej nawilżenie i oddychanie, utrudniając bliznowacenie tkanki, a wspierając jednocześnie odbudowę i regenerację skóry, m.in. przy pomocy zawartej w nim witaminy E.